Przykazania Leszka Kołakowskiego są ponadczasowe. Bo też jest to temat odwieczny jak idee Lenina: jak żyć, by być szczęśliwym? Co jest w życiu NAPRAWDĘ ważne? Co sprawia, że czujemy się spełnieni i w harmonii ze światem?
Patrząc na to gdzie jesteś dzisiaj zawsze pojawia się pokusa, że można by bardziej, więcej, dalej. Że może nie wykorzystaliśmy czasu jaki nam dano do maksimum? Być może, ale chyba nigdy nie da się zrealizować 110% normy? I zanim się obejrzę minie znowu kilka lat a ja (mam nadzieję!) ze szczęśliwej pięćdziesiątki, stanę się pogodną sześćdziesiątką z liliowym kapeluszem 🙂
Pośród wielu różnych autorytetów, wracam co jakiś czas do bardzo mądrej rozmowy Leszka Kołakowskiego z Jackiem Żakowskim, opublikowanej w Polityce (wrzesień 2004). Całą rozmowę przeczytasz TUTAJ lub kliknij na zdjęcie: poniżej
Przykazania Leszka Kołakowskiego:
Po pierwsze przyjaciele.
A poza tym:
Chcieć niezbyt wiele.
Wyzwolić się z kultu młodości.
Cieszyć się pięknem.
Nie dbać o sławę.
Wyzbyć się pożądliwości.
Nie mieć pretensji do świata.
Mierzyć siebie swoją własną miarą.
Zrozumieć swój świat.
Nie pouczać.
Iść na kompromisy ze sobą i światem.
Godzić się na miernotę życia.
Nie szukać szczęścia.
Nie wierzyć w sprawiedliwość świata.
Z zasady ufać ludziom.
Nie skarżyć się na życie.
Unikać rygoryzmu i fundamentalizmu.
Przykazania Leszka Kołakowskiego są jak drogowskaz w życiu.
Warto o tym pamiętać.
I co jakiś czas wrócić też do Desideraty.
(c) AfrykAnka.pl
Podoba Ci się ten wpis?
Będzie mi miło jeżeli postawisz mi kawę. Serdecznie dziękuję!
