Kalwaria Zebrzydowska – Misterium wielkanocne

Kalwaria Zebrzydowska to jedna z najsłynniejszych kalwarii, a tutejsze Misterium Wielkanocne słynne jest na całym świecie. Kiedyś opiszę wam historie powstania tego miejsca, dziś chciałam podzielić się w wami opowieścią o tutejszym theatrum sacrum. Było to dla nas bardzo duchowe doświadczenie… Ale zacznijmy od początku.

Spis treści:

Niedziela Palmowa

Początkowo misterium pasyjne odgrywano jedynie w Wielki Piątek. Z czasem rozbudowało się do kilkudniowego theatrum sacrum. Od ponad 400 lat łączy ludzi, pomagając w bardziej świadomym przeżywaniu Wielkanocy.

W 1947 roku zaczęto odtwarzać Niedzielę Palmową i scenę wjazdu Chrystusa do Jerozolimy. Śpieszy osiołek, nieco przestraszony radosną wrzawą wokół. Chrystus (którego postać odgrywa zawsze jeden z opiekujących się tym miejscem Bernardynów) wznosi dłoń w geście błogosławieństwa.

Niedziela Palmowa.

Wokół entuzjazm, rozśpiewane tłumy, fanfary. Jakże zmienne są uczucia tłumu: ci który teraz Go tak witają, za kilka dni domagać się będą Jego śmierci. Pierwsza i nie ostatnia refleksja, by nie żyć dla poklasku tłumu, chwila zastanowienia, jak wielkiej odwagi trzeba by bronić tego w co wierzymy, gdy wszyscy obrócą się przeciwko nam…

Wielki Tydzień

Wielką Środę wieczorem rozpoczyna wejście pielgrzymów do świątyni, po czym rozpoczyna się symboliczna uczta u Szymona. W milczeniu przeżywamy decyzję Judasza by zdradzić Jezusa. Czy miał inny wybór? Czy był tylko narzędziem w rękach Boga? Bo jeśli nie on, czy ktoś inny musiałby zdradzić?

W Wielki Czwartek czytany jest odpowiedni fragment Ewangelii. Następnie celebrans, którym jest zawsze przełożony klasztoru i kustosz sanktuarium, umywa nogi dwunastu mężczyznom. Po ceremonii kustosz głosi do zgromadzonych pielgrzymów kazanie, po czym następuje Ostatnia Wieczerza.

Nie pierwszy raz Chrystus czuje brzemię samotności. Choć mówi tym samym językiem, choć dobiera najprostsze słowa, czuje iż apostołowie nie rozumieją jeszcze w pełni Jego przesłania. Samotność tym większa, iż On wie co się zaraz zdarzy, co zdarzyć się musi…

Pocałunek Judasza, palący jak rozżarzone żelazo. Zdrada, tym boleśniejsza, że ze strony bliskiej osoby. Ile razy zdradzamy bezwiednie, nawet nie ze złej woli ile z lenistwa, zaniechania? A potem, by zagłuszyć wyrzuty sumienia wmawiamy sobie, że tak trzeba było, że ten kogo zdradziliśmy przecież na taki los zasłużył, sam się prosił o kłopoty…

Misterium Wielkanocne – pojmanie Chrystusa.

Każda ze scen odgrywana jest przy odpowiedniej kaplicy, poprzedzona modlitwą i kazaniem nadającym często dodatkowy sens wydarzeniom jakie za chwilę będą mieć miejsce. To dodatkowy element odróżniający kalwaryjskie misterium od innych. Poszczególne sceny są punktem wyjścia do głębszych rozważań duchowych, do refleksji nad naszym życiem i jego sensem.

Niektórzy pielgrzymi podążają za Misterium duchowo: siedząc na malutkich stołeczkach, zasłuchani, z twarzami ukrytymi w dłoni. Nie muszą widzieć, wystarczy im sama obecność tutaj, możliwość duchowego przeżycia. Inni ustawiają się po drodze, by choć przez chwilę spojrzeć, przez ułamek sekundy poczuć się, jakby byli tam, dwa tysiące lat temu.

A przecież świat nie zmienił się tak bardzo. Przestrzeganie dziesięciu przykazań nadal sprawia ludzkości kłopoty, nie umiejącej kochać bliźniego swego i odrzucić innych bogów… Przesłanie Pasji wciąż pozostaje aktualne.

Przy przejściu przez Cedron jedni przechodzą rzekę w kaloszach, inni zdejmują buty by boso poczuć chłód wody. Przed pałacem płonie ogień, ubrani we wspaniałe stroje faryzeusze wydają wyrok.

Piotr, przerażony obrotem spraw, trzykrotnie się zapiera. Choć na dziś to koniec Misterium to modlitwa trwa nadal. W piwnicy pałacu trwa całonocna adoracja Najświętszego Sakramentu.

Wielki Piątek

W Wielki Piątek zaczyna się ostatni akt dramatu. Piłat wydaje wyrok. Gdy uginający się pod ciężarem krzyża Chrystus upada, błyskają flesze z aparatów i popiskują kamery telefonów komórkowych. Czy gdyby dziś odbywał się ten proces, stacje telewizyjne biłyby się o prawa do transmisji?

Spotkanie z niewiastami.

W Kalwarii Misterium kończy się gdy Chrystus z krzyżem dochodzi do Kościoła Ukrzyżowania. To miejsce symboliczne, bo To była pierwsza świątynia Kalwarii, którą ufundował wojewoda krakowski Mikołaj Zebrzydowski.

Schodząc ze wzgórz pątnicy podejmują śpiew. Owe osławione pieśni kalwaryjskie, od setek lat wykonywane są tak samo: prowadzący śpiewa wers, który powtarzają po nim wierni. Cała Kalwaria jest tym śpiewem zasłuchana, otulona. Łączą się odwieczne modlitwy, między wzgórzami, kaplicami, pielgrzymami…